slotbericht

Sabaidee, mogge en selamat pagi.
Het is nu 2 februari en we zijn sinds de vroege ochtend van 22 januari weer terug in ons bescheiden doch intieme onderkomen in Amstelveen waar Hammy ons opwachtte en we veel te vertellen hadden aan elkaar. In eerste instantie was onze aanwezigheid zuiver fysiek, want geestelijk en ook qua bioritme duurde het enige tijd om het gevoel te hebben weer thuis te zijn.
Terug dus naar 18 januari waar we met onze privetaxi naar de grens met Thailand zouden zoeven. Dat bleek een misrekening, want een hotemetoot van de lokale regering in Cambodja hield halstarrig een verbetering van de weg naar Thailand tegen teneinde zijn goedbetalende maatjes bij de diverse luchtvaartmaatschappijen niet teleur te stellen. Dus weer 150 km zand, stof, kuilen en wandelende nieren. Nog een uur soebatten bij de grens en maar weer een privetaxi naar Bangkok, ongeveer 4 uur rijden. Een ware autobaan vanaf de grens maakte dit mogelijk en was echt een verademing. Rond 3 uur in de middag voor de deur van ons Centerpointhotel afgezet en linea recta Liza onder de douche en ik even later een uur weken in bad. Helemaal topfris en fruitig.
Liza is al tig keer in Bangkok geweest de afgelopen 25 jaar en voor mij was het de zevende keer. We zijn daar dus behoorlijk thuis en gingen allerlei voor ons bekende plekjes weer eens op zoeken om te winkelen (Liza), een cocktailtje te drinken (Cees) of gezamelijk te eten meestal in de omgeving van Siam Square. Beiden ervaarden we de snelle, energieke en de tijd snel inhalende veranderingen in deze stad van 15 miljoen inwoners. Een adequate infrastructuur maakt het mogelijk dat transport overal in beweging kan blijven en daar waar je voorheen als witneus nog een belangrijk onderdeel van het straatbeeld uitmaakte is dat niet meer zo.Het gaat de Thais in deze stad zichtbaar en voelbaar beter.Volop winkelende jongelui en ook ouderen, die energiek en ambitieus ogend in moderne outfit met hordes tegelijk de gehele dag de megastores in en uit lopen. s'Avonds zijn de talloze restaurantjes gezellig gevuld met hoofdzakelijk Aziaten van ook buiten Thailand afkomstig, zoals Chinezen, Koreanen en anderen.
Azie bruist in zijn steden als Shanghai, Bangkok, Delhi, Taipe en Kualalumpur en is niet meer te stuiten in zijn opmars naar erkenning en zal vanuit het belastend verleden net zoveel constructieve energie aan de dag leggen als Europa na de tweede wereldoorlog. Dus laten we onze borst maar nat maken ter voorbereiding op het moment dat de onvermijdelijke tsunami van daaruit onstuitbaar zal uitwaaieren over de wereld, die vreemd genoeg nog steeds onaantastbaar denkt te zijn en waar de jeugd als gevolg daarvan nauwelijks iets anders kan dan onzin uitkramen in Surinaamsgetint stoer dialect en met oortjes in alleen maar "weet ik niet " kan zeggen op iedere belanstellende vraag en het belangrijker vind om zijn/haar broek ergens halverwege de kont te laten hangen voortlevend in de illusionaire wereld van de pc, die hem/haar alles brengen kan op maat en wens maar niets te maken heeft met de wereld waar ze in zijn geboren en zullen sterven.
Natuurlijk beschikt men daar over dezelfde middelen ten goede en ten kwade als hier, maar de grootste gemene deler van de potentiele gebruikers daar beschikt over een functionele discipline gericht op persoonlijke ontwikkeling en groei. Volop kansen, die slechts vragen om energie en motivatie worden hiertoe aangegrepen door significant velen. Het is zichtbaar, voelbaar en maakt een krachtige indruk waar wij graag getuige van waren.
We zeiden meerdere keren tegen elkaar dat het goed zou zijn voor met name de jongeren onder ons om zelf ter plaatse te gaan ervaren hoe stimulerend dit kan zijn en derhalve besmet te worden met de richtinggevende straling van optimisme.
Dus vakken vullen en sparen want ook daar gaat voor niks slechts alleen de zon op ook al is dat veel vaker als hier.
In de rustige momenten en soms aan het zwembad in luie stoel met een glaasje werd ik in dezelfde tijd en geboeid meegenomen in het boek "duizend schitterende zonnen" van Khaled Hosseini, die op nietsontziende wijze een ander deel van onze beschavingsloze wereld laat zien, die iedere fundamentalist van welke pluimage dan ook moet doen huiveren en smelten.
De grootste vijand der mensheid is die mens die de teksten van zijn God van een vrije vertaling voorziet en daarmee aan de slag gaat en medogenloos als een soort verstandelijk gehandicapte onwetend is van het feit een supporter van goddeloosheid te zijn. Toen ik in het vliegtuig terug, gelaafd door alle indrukken van Azie, natuurlijk ogenblikkelijk de krant in dook werd ik als in een soort teletijdmachine weer sneller als bevattelijk naar onze westerse wereld gezogen waar het hoofd van Bush de voorpagina verpestte en mijn stemming ook,want ik zag het hoofd van een vijand der mensheid zoals bovenbeschreven.
Dus negatieve energie werd geconfronteerd met positieve krachten door alle ervaringen van de laatste weken en dat waren er nogal wat. Maar ook nu we weer enige tijd terug zijn brandt de vlam van vriendelijk bhoeddistisch Laos nog steeds in ons als symbool van vertrouwen, dat de ziel der mensheid geduldig is als de natuur en moeder aarde die ons langzaam doch gestaag de beschaving brengt waar goddelijkheid vanzelfsprekend is als onderdeel van het geheel.
Het was voor ons een reis van ontdekkingen onderling en individueel van allerlei aard, indrukwekkend en soms vermoeiend, maar onvergetelijk en een zoveelste les om vooral eenvoud, mededogen en bescheidenheid te betrachten om daardoor soms even gelukzaligheid te kunnen ontmoeten en uit te stralen.
SABAIDEE, SELAMAT AMATOOOOO en SALUTI A TUTTI