killing fields

Sabaidee, selamat pagi, mogge
het is nu 12 januari en beiden waren we geveld door een er niet thuishorend beest in onze ingewanden zeer waarschijnlijk afkomstig van de ongewassen handen van locale kok, die ons op onze motorbikerit een bordje French fries bereidde en waar wij dus weer zo sel mogelijk via de bekende weg vanaf moesten en dat vaak en veel.Daarom vertraagd maar niet vergeten gaan we vanuit Sihanoukville nog even terug naar de dag van 7 januari. Op die dag vertrokken we zo vroeg mogelijk uit ons hotel annex hoerenkast om onszelf gedurende twee nachten verwend te kunnen voelen in een ander en beter hotel en zo kwamen we terecht in het oudfranse Renakse Hotel,gelegen naast het Royal Palace en aan de gezellige kade van de daar heb je hem weer Mekong.
Het was nog vroeg en dus de bagage even opgeslagen om later te kunnen inchecken. Met Arjan en Marleen namen we de eerste de beste tuktuk om na een stevig ontbijt in "the correspondent club " bekend van de film en met een fraai uitzicht over de Mekong van bovenaf om daarna naar het monument van Killingsfield te tuktukken 15 km buiten de stad.
Het monument is geplaatst in het centrum van diverse massagraven in het open veld en huisvest door het glas goed zichtbaar circa 8500 schedels gesorteerd op leeftijd en geslacht.De rode Khmer was net zo punctueel in zijn slachtoffer administratie als voorheen de nazi's bij ons. Verhalen over afschuwelijke martelpraktijken en om kogels te sparen het doodknuppelen van onze Kmer medemens lees/hoor je bij het geraakt depressief ronddwalen op dit terrein overal, waarbij je de nog her en der boven de grond uitstekende kleding en tanden van slachtoffers respectvol tracht te ontwijken. Ik was hier in 2000 met Gerard ook al geweest, maar evenals toen was hier in de stilte nog steeds het smartelijk geweeklaag te horen van de overledenen, die de pijn van ziel,lichaam ,geest en de vernedering aangedaan door landgenoten en soms zelfs familie niet konden verwerken en nog steeds niet kunnen net zoals Liza en ik dat vanaf nu niet meer kunnen.
Pol Pot, de leider van de rode Khmer was in Frankrijk (daar heb je ze weer) opgeleid en bekeerd tot het Maoisme keerde hij terug. Koning Sihanouk was rond 1970 afgezet door generaal Lon Nol, zeg maar een flapdrol, die corrupt was en veel tegenstanders had o.a. de koning en de Vietnamezen. De koning sloot zich helaas aan bij de toen nog kleine beweging van de rode Khmer en daarom volgden vele Camodianen zijn voorbeeld want de koning wist alles en was heilig in hun ogen en van Mao hadden ze nog nooit gehoord. De beweging werd steeds sterker en in 1975 viel Phnom Penh en de rest van het land en het drama van holocaust begon.Totaal vielen er meer dan 3 milj. slachtoffers, de meesten door geweld maar velen ook door ziekte en honger. Iedereen werd vanuit de steden naar het platteland getransporteerd om in de velden werkdagen te maken van rond de 14 uur per dag met als resultaat dat er op gegeven moment alleen nog maar rijst was in het land en een langzaam stervende bevolking. Niemand bekommerde zich om dit volk zoals bijv. ook in Darfur en sterker nog de rode Khmer werd gesteund door Amerika (daar heb je ze weer) als buffer tegen het communistische Vietnam. De Vietnamezen hadden in 1975 de Amerikanen uit hun land gekickt en in 1978 na 3 jaar en een paar maanden Pol Pot ellende stonden ze met hun tanks in Phnom Penh en verdreven de rode Khmer naar de grens met Thailand. Daar nog steeds gesteund door Amerika en Thailand likten ze hun wonden en bleven nog 20 jaar een plaag voor het zo getroffen land dat zijn geloof in wie en wat dan ook voor lange tijd kwijt was. Toen Pol Pot in 1998 overleed geloofde niemand dat en nog steeds zijn er mensen die de angst op zijn terugkeer nog altijd met zich meedragen.
Op dit moment is Hun Sen, een vroegere kolonel van de rode Khmer, de president van dit land dat weer een bevolkingsaanwas kent tot ongeveer 14 milj. maar waarvan 40% onder de leeftijd is van 15 jaar en dus vaak zonder ouders
Het land wat overal zichtbaar en voelbaar is getroffen in al zijn vezels zal een lange weg van herstel, vergeten en vergiffenis nodig hebben en wij zijn vereerd hun gast te mogen zijn.
Het is het land van Bhoedda waar mededogen een wezenlijk onderdeel van het hier zijn is, maar ook reincarnatie hoort daarbij en met hen gunnen wij mensen als Pol Pot, Mao, Hitler en Stalin een reincarnatie als hond of zo, maar in ieder geval met zoveel vlooien als ze slachtoffers hebben gemaakt want ondanks al onze pogingen blijken we tot heden onvoldoende mededogen te hebben ontwikkeld. Volgende keer foto's en de beruchte gevangenis S21 in Phnom Penh. Sabaidee, ceesliza