Roy en Sri lanka Doutzen

Roy is de bijna 23-jarige zoon van visser Lalith, de vriend en buurman van Jk en Monika (was gisteren jarig overigens), die dagelijks minstens 12 uur per dag werkt in het door Liza en mij gefrequenteerde strandrestaurant van baas Krishan op het Goyambokka strand, waar ons bedje met palmparasol altijd door hem wordt verdedigt en anders doet onze hondenvriend Bula dat wel. Na gedane arbeid rond 10 uur in de avond gaat hij snel naar huis om curry en of vis te eten want thuis best en komt dan terug naar ons Rocky Villa paradijs om als nachtwaker aanwezig te zijn ook al is dat met name slapend en ik gemakshalve maar mijn eigen nachtwaker ben en dat is helemaal goed. Ook arbeid heeft zijn grenzen.
Van de totale omzet in het restaurant waar hij werkt gaat slechts 10% (en dat noemen ze service charge) naar hem en zijn twee collega's met de naam Amid en Mahees. Met tip erbij van de diverse en tevreden vertrekkende gasten zal hij in de vijf maanden hoogseizoen alhier maximaal 250.000 roepia (ca 1500 euro) verdienen en delen met zijn familie en de overige maanden is er hier nauwelijks wat te verdienen aan het toerisme. Niet echt een vetpot dus en met een glimlach noemen ze dat karma en ik noem het bullshit, maar ja “s’lands wijs s’lands eer” zullen we maar zeggen. Je kunt makkelijk uitrekenen wat zijn baas , die een in en in ware boeddhist is vanzelfsprekend, zo ongeveer verdient.
In de ochtend zijn we vroeg op en als Newton rond 7.15 komt delen we koffie en een sigaretje, draaien Singalese muziek, dat erg prettig in het gehoor ligt en babbelen wat, maken grappen en zijn in elk geval in het hier en nu fijne vrienden zeg maar en ik vind dat steeds meer het prettigste deel van de dag ook al is het voor het overige natuurlijk ontspannen en aangenaam.
Roy is erg vrolijk en positief ingesteld, kop vol met krullen met guitige ogen, iets te dik but what the hell en gek op Bob Marley en volgend jaar als we zouden terug komen is hij volledig rasta zo vertelde hij en hij oefent vast met wat ganja, want dat hoort nou eenmaal bij rasta, ja toch.
Sins kort hebben we ook contact via whatsapp maar de daarbij horende foto op de display, is in mijn ogen niet echt flatterend en doet geen recht aan wat ik in de dagelijkse werkelijkheid mag zien, dus misschien kunnen we daar iets aan doen, wie weet.
Enfin het was zondag, de dag des Heren dus weer, waarop je niets mag vragen , maar mogelijk toch krijgt. Bij ons de rustdag, dus op naar mijn bedje op het strand, muziekje op de mp3 en af en toe wat lezen. Soms kijk je wat rond en tot mijn verbazing zag ik in de verte een heuse cameraploeg aankomen en verdomd het zal toch weer niet onze Doutzen zijn, zodat ik fijn met haar een selfie kan maken, zo dacht ik. Bij het naderbij komen van de stoet zag ik echter dat het een aandacht oproepende schone was, die ze ook kreeg, met net als Doutzen een felrood badpak aan, dat dan weer wel. Hier ga ik niets mee doen, ken haar niet en dan is dat toch een beetje te plastic en ordi, maar niets menselijks is mij vreemd en ik hield haar schielijk en schuins in de gaten toen ze mij en Bula passeerde met een snelle en meedogende blik die vertelde, dat zowel Bula als ik toch onze beste tijd gehad hebben. Bulla en ik keken elkaar minzaam aan en we zeiden tegen elkaar dat ze nog niet half wist wat nog komen zou in haar leven, waar wij geen last meer van hebben. lalalalala
Verderop daar waar de rotsen zich bevinden zagen Bula en ik hoe ze verleidelijke poses aannam in haar felrood en de fotograaf kiekte erop los, doch slechts enkele foto's zullen slechts overblijven en dusdanig gefotoshopt worden dat ze plaatsbaar zijn in een magazine , dat dan weer wordt bekeken door dames , die ook en desnoods voor een hoge prijs in het rood willen worden bewonderd en liefst meer dan anderen, terwijl ze vergeten dat de meeste modellen niet zijn wat ze lijken, behalve dan natuurlijk onze Doutzen.
Plots kwam de stoet weer onze kant op en warempel ze ging het trapje op van Roy's restaurant, waar ze vroeg om een pineapple, denkelijk als symbool van vruchtbaarheid waarop Roy haar vroeg of een banaan dan geen beter idee was. Ze poseerde fraai en ik kon de drang om in actie te komen niet weerstaan, ging naar haar toe en vertelde dat ik alhier de strandfoto's maakte en dat Roy de baas was van het restaurant en of ze het geen eer zou vinden om met Roy fijn op de foto te mogen. Ze begreep de klucht en zodoende werden ze vastgelegd op de gevoelige plaat, waarbij ik haar schoonheid wel degelijk opmerkte en respecteerde, maar voor mij stond Roy er als een ware rastaheld bij en vanaf nu lijkt de foto op de display van whatsapp werkelijk op de jonge kerel zoals ik hem ken en dat nog wel op de dag des Heren.