Afscheid 1

Liza is nu al weer 4 dagen terug in Goyambokka en in die dagen was het eigenlijk een doorlopend afscheid nemen van zowel diverse plekjes als mensen en dieren. Zo hadden we onze laatste dag op Goyambokka beach, waar al vroeg oude Bulla kwam aansjokken om de schaduw te zoeken onder ons bedje en zodoende uit te rusten van een wakkere nacht. Roy verzorgde zo als altijd een fijne lunch en Liza en ik zijn overgegaan op het bestellen van slechts een enkele maaltijd om die daarna te delen en dat is wijs en wat dan nog overbleef was voor meestal Lucky, die twee puppy’s moest grootbrengen en zijn nest had onder het restaurant van Roy. Bij het afscheid van dit mooie en erg relaxte strand besef je op een intense manier hoe zeldzaam dit soort gelukzaligheden zijn en worden in een wereld die zich kenmerkt door massale consumptie met inlevering van natuur, flora en fauna en zelfs de vooralsnog traditionele visser nakomelingen, die leven in Goyambokka, zullen niet ontkomen aan de drang naar geld, glamour en glitters ook al gaat dat ten koste van velerlei natuurlijke schoonheid, boeddhistische waardigheid in engere zin en het eenvoudige geluk in algemene zin dat hier ooit was en ik weet dat door er vaak naar te vragen en over te kletsen.
Om 4 uur verlieten we het strand om zoals gewoonlijk even bij Sarath aan te lopen, waar zijn lieflijke en statige moeder vaak aanwezig was evenals zijn neefje Dino en de honden Semmie, Beauty en Tikiri en meestal sloot Bula zich na enige tijd daarbij aan. Altijd gezellig en hij had voor Liza een fles goede rode wijn gekocht, waarbij aangetekend dient te worden dat de fles Bacardi, die hij gisteren van Liza had gekregen, voor driekwart op was, want de nakomelingen van de vissers alhier houden genetisch wel van een stevige borrel. Na het currydiner , dat bij Sarath altijd favoriet was voor ons, want door zijn moeder bereid, vroeg naar bed, omdat Liza na de vlucht en korte slaap toe was aan een stevige en lange bewusteloosheid en ik heb er nooit bezwaar tegen om dat te delen ook al ben ik nauwelijks eerder zo uitgerust geweest als nu. Als de dag klaar is ga je gewoon van vertikaal naar horizontaal, even daarvan genieten en dan in een tijdelijke vrijwillige euthanasie, waar enkel onverklaarbare en vaak complexe dromen hun kans krijgen en dat zal wel ergens goed voor zijn. Overigens is Semmie sinds de terugkeer van Liza bijna altijd bij ons, slaapt op de veranda en huppelt mee met ons, behalve dan naar het strand , want elke roedel heeft zo zijn eigen gebied, behalve dan voor Bula, want die trekt zich daar niets van aan, gromt zonodig even en gaat daarheen waar hij wil en dat is gelukkig vaak waar wij zijn.Toen Liza aankwam stond hij haar bv op te wachten.
Zondagmorgen na heftige regenbui met de tuktuk naar de zondagmarkt en dat is altijd leuk om te doen en we moesten cadeautjes kopen. Het weer bleef onbestendig met af en toe wat regen en we bleven de middag lekker op ons balkon, beetje lezen etc.. De weemoed om hier weg te moeten gaan was voelbaar, overigens naast het gevoel dat het ook wel weer prettig zal zijn in een andere omgeving met andere mensen en dieren te mogen verblijven.
Zondagavond waren we uitgenodigd voor een curryavond bij Newton thuis en dat was 10 minuten lopen van ons vandaan. De straat naar zijn huis was ons nog onbekend, maar het viel op hoeveel men bezig was om kamers, hotelletjes en homestay's te bouwen om zodoende een graantje mee te kunnen pikken van het toerisme. Die verspreiding zorgt er echter ook voor, dat andere reeds bestaande lokaties minder gasten hebben, want vraag en aanbod liggen hier nog behoorlijk uit elkaar. Enige creativiteit zou welkom zijn, zoals een snacktentje, of currybroodjes zaak of bv een italiaans restaurant, want na enige tijd met overal dezelfde menukaart, ontstaat vanzelf de behoefte aan afwisseling en met alle respect voor de vis in het algemeen en de garnaal of inktvis in het bijzonder heb ik nooit eerder zo'n behoefte gehad aan een gehaktbal zoals mijn moeder die vroeger maakte.
Enfin, Newton en zijn vrouw met zoontje Binaru van 2 jaar en 3 maanden hebben een prima huis, goed verzorgd, aandoenlijk tempeltje,mooie plek met tuin en de sfeer voelde erg prettig aan. Met name Binaru, voor wie we een grote bal en een autobus hadden gekocht, was daarvoor verantwoordelijk, want na maximaal 2 minuten verlegenheid, won zijn adhd gedeelte het en moest er al snel in de huiskamer worden gevoetbald en dan liefst met Liza. Even later moest de lokale muziek worden gedraaid, want Binaru moest zonodig dansen en dat deed hij wonderwel goed met veel aandoenlijk gevoel voor theater.De curry was voortreffelijk, biertje erbij en na gezellig natafelen en gek doen met die kleine weer naar ons hutje , waar de airco voor een fijne temperatuur had gezorgd.
Eenmaal verticaal, achter de klamboe, de licht zoemende propeller boven ons hoofd, het geruis van de zee en de wuivende wind door de palmen op de achtergrond, de blaffende hond gelukkig ver weg en de gillende mannetjes pauw, die denkelijk nog laat om aandacht vroeg, keek ik nog even naar reeds slapende Liza en zei stil en ook wel melancholisch mede namens haar dat iedereen, die dit zou moeten missen dan ook nooit zou kunnen weten hoe de hemel eruit zou kunnen zien en ook al bestaat die mogelijk niet dan nog kunnen wij zeggen dat we er zijn geweest en aldus is de hemel toch op aarde.