De Duivelsdans

Enige dagen geleden, toen we met Djula terugkwamen van het rustige en unieke maar dus ook uitstervende strand van Silent Beach gingen we even langs bij de familie, waarvan Djula de hond was en gelukkig nog is. Ze hebben daar een barbecue plaatsje met een vierkant cementen basis en dat is tevens de mand van de hond. Reeds eerder stuurde ik die foto, waar tevens zijn baas op stond, die met zijn vriend Milton aan de arak/cola zat, want ja papa is jarig, dus lang zal ie leven en zo en dat kun je wel zien want dat is hij. Willen jullie ook een arak ? Voordat ik ja natuurlijk had kunnen zeggen antwoordde Liza van nee joh, dat is jullie feestje en dat is toch privé en zo. Fijnzinnig beschaafd van Liza, maar ik dacht en zei “yes ofcourse” , want ik heb toch niet voor niets gezongen, ja toch,niet dan!
Even later na enige grappen over en weer, want zo gaat dat , vertelde Milton dat er vanavond in ons vissersdorp een “devils dance” zou zijn bij een familie, waarvan de vrouw al enige tijd ziek was. Wij waren welkom om daarbij aanwezig zijn en zo gingen Liza en ik rond 21.00 uur naar de genoemde familie. We werden hartelijk ontvangen en kregen een stoel midden tussen de familieleden en veel kinderen. De trommels lieten al van zich horen, we zagen mannen in witte klederdracht en hoofdtooi en achter wat doeken enigszins verscholen lag een vrouw op matras. Diverse zeg maar totempalen, versierd met natuurlijke produkten stonden her en der opgesteld en bij sommigen daarvan werd een lokaal wierook gebrand, alsof er hier al niet voldoende stof en rook was. En toen begon de dans, ritmisch klonken de trommels en bijzonder, bijna acrobatisch ,dansten de mannen, twee best al wel wat ouder en een jongere en zij zongen/riepen denkelijk belangrijke teksten. Het is een al eeuwen oude traditinele Sri Lankaanse dans, die suggereert dat bij iemand die ziek is de duivel moet worden uitgedreven. Na ongeveer een uur moest de dame met duivel denkelijk plassen, want ze werd door haar dochters ondersteund en geleid naar binnen het huis. Toen kon ik eindenlijk, zuiver en alleen op het aanschouwen van haar uiterlijk en haar bewegingen, mijn westerse medische klinische blik testen en naast Parkinson, hetgeen een duivelse ziekte is, zag ik ook dat zij gebukt ging onder psychomentale verwarring en dus spanning. Die duivel moet opzouten, moven, wegwezen en zo was ik het volledig eens met iedereen die daar aanwezig was, maar met name met de drummers en dansers, die steeds heftiger de strijd aangingen met die hardnekkige satan toen zij weer terug was. Na rijp beraad besloten ze zelfs een waarschijnlijk wat gedrogeerde haan ter tonele te roepen om hun anti duivelskrachten te versterken al heeft de haan dat zelf nooit geweten.
Wat ik wel wat minder vond en ook wel duivels was het feit dat tijdens de plaspauze van onze patiënte, de dansers een rookpauze hielden en daarmee hun zwakte aan die lepe duivel lieten zien. Dat wordt lang en heftig dansen en trommelen mannen en dat gaan Liza en ik vast niet volhouden ook al kregen we thee en koekjes. Na twee en half uur en glimlachend naar iedereen die naar ons keek, dus allen, schreden wij achterwaarts langzaam weg en geleidelijk verdween op weg naar Beautyplace het geluid van de drums. Liza en ik waren volledig bevrijd van de duivel voor zover vooraf aanwezig en dat was fijn. Later hoorden wij dat ze tot 5 uur in de ochtend zijn doorgegaan en zoals wij weten houdt geen enkele duivel dat vol.