Psar Leu
Door: ceesliza
Blijf op de hoogte en volg Cees
16 Januari 2008 | Cambodja, Khett Siem Reab
Sabaidee, mogge en selamat pagi,
Het is vandaag 16 januari 09.00 uur in de morgen en jullie liggen nog onder de warme dekens,die wij hier niet nodig hebben. Gisteren om 5.45 uur uit de veren want de lange bustocht van Sihanoukville naar Siem Reap zou minimaal 12 uur duren.
Na 5 hele dagen aan het strand en bijkomen van alle inspanningen en indrukken van de tijd daarvoor was de accu weer voldoende opgeladen om opnieuw op pad te gaan.
Sihanoukville is een vrij kleine stad in het zuiden van Cambodia gelegen aan de Thaise zee. Het centrum van de stad ligt rond een grote markt met de naam Psar Leu en het is daar zo ongelooflijk smerig dat we telkens zeiden ; "Psar Leu wat een kolere zeu". Vandaar uit ga je naar het nabije strand, waar zich natuurlijk diverse delen van de kuststrook presenteren als de beste, mooiste en goedkoopste. Ons hotel op goed geluk was tamelijk basic, maar gezellig en airco gekoeld met restaurantje,tuin en 100 meter van Orcheutal beach een ongeveer 1 kilometer breed te slenteren strand met rietgedakte tentjes aan de vloedlijn waar je van alles kon krijgen en waar cafeetjes werden afgewisseld door restaurantjes met of heerlijk en spicy Khmervoedsel of verse visgerechten a la barbeque. De te verwachten kermis van allerlei divers gepluimde verkopers aan het strand werd in ruime mate bevredigd en het soms en zeker na enige dagen vermoeiende spel van oke, tot tomorrow en may be but do not promise begon gelijk de eerste minuut en hield pas op toen we vertokken. Elke dag werden we kundig gamasseerd door Strainai, een hard werkende opgewekte vrouw van 36 jaar, die na enig onderzoek van de boekhouding een forse omzet bleek te hebben en dus ook haar zoon kon laten studeren. Een jonge speelse en vrolijke ladyboy-achtige met rood haar maakte voor Rosa en Noa binnen een mum van tijd een armbandje en zijn zusje verkocht ons telkens een plastic zak vol met fruit wat er natuurlijk voor gezorgd heeft dat we nogal zijn aangekomen en dat kan alleen maar hierdoor komen toch. De te verwachten geheimzinnige man zoals altijd rond schemering opduikend en die zal ik het wel of niet doen aanbood werd ontvankelijk verklaard voor nou vooruit eentje dan want dat is wel top bij zo'n margarita cocktail met fijne lounchemuziek, hangend in een rieten fauteuil terwijl de zon zichbaar rood wegzakt aan de einder en de zee zich vanwege eb terugtrekt van de kust.Rond die tijd kwam vaste prik een circa 40-jarige blinde man in een indigogekleurd Maokostuum middels een stok voortgetrokken en geleid door een ongeveer 8 jarig elfachtig meisje al zingend acte de presence geven langs het strand. Hij hield zijn hand suggestief in de lucht alsof er een microfoon in zat, zong vol overtuiging zijn talent en beheerste slechts een westers lied dat herkenbaar was aan de sound want hij hanteerde de Khmer tekst. Iedere dag betaalden wij hem zoals in Nederland nou eenmaal entree betaald word bij een concert en hij hoort voor eeuwig bij het plaatje van Sihanoukville met thanks and God bless you. Zo waren er velen maar
na enige dagen kent ons ons en dan ga je ook eens ergens anders kijken, huur je een brommertje en bezoekt andere stranden, de haven en het stadje. Zo bezochten we in ons reizigersklofje het Shokaresort, een onbetaalbaar prive kasteel van een hotel met onze brommer tussen de limousines geparkeerd en vriendelijk knikkend naar de parkeerwachter, die nonverbaal duidelijk liet blijken brommers minderwaardig te vinden. Via pracht en praal en een giga zwembad vonden wij een luxe hutje aan het privestrand zonder iets of iemand om ons heen en met luchtige muziek ergens uit het bamboedak dronken wij ons zoveelste cocktailtje en beseften dat dit wel erg mooi en bounty was, maar zintuiglijk niets met het ervaren van het land en zijn volk te bieden heeft.
Victoria beach even verderop was weer veel localer en voordat we iets besteld hadden waren we met zijn tienen. Nou vooruit dan maar en Liza haar nagels werden gelakt en we deelden fruit en chips terwijl we uitlegden dat Liza geen Cambodjaanse was en pas 55 jaar. Dat eerste geloofde ze en dat tweede niet. Een klein weesmeisje zoals later bleek wilde grommend haar chips met niemand delen wat natuurlijk een vrolijk kat en muisspel uitlokte overigens in goedaardige zin want mijn en dijn wordt hier wel gerespecteerd. Ze was zeer aandoenlijk en pittig.
De vrij omvangrijke enige haven van het land weer iets verder werd omgeven door een drijvend vissersdorp, waar vis naar vuilnis ruikt en andersom en nauwe kronkelende deinende gangetjes de kwetsbare gammele huisjes van planken en golfplatendaken nauwelijks deed scheiden. Ademen hier was levensgevaarlijk dus sorry, op de brommer en vol gas.......!
Sihanoukville was geweldig en langzaam groeide er iets moois in ons wat je zou kunnen omschrijven als een toenemende band met Cambodia en zijn geteisterde volk dat respect verdiend voor zijn veerkracht en energieke levenslust ondanks het nog broze laagje dat de ziel omhult van de huidige jonge mensen hier die niets met het verleden te maken willen hebben en een nieuw fundament vormen voor het land met vele mogelijkheden. Sabaidee Sihanoukville, thanks for your hospitality and may Boeddha bless you. Ceesliza
Het is vandaag 16 januari 09.00 uur in de morgen en jullie liggen nog onder de warme dekens,die wij hier niet nodig hebben. Gisteren om 5.45 uur uit de veren want de lange bustocht van Sihanoukville naar Siem Reap zou minimaal 12 uur duren.
Na 5 hele dagen aan het strand en bijkomen van alle inspanningen en indrukken van de tijd daarvoor was de accu weer voldoende opgeladen om opnieuw op pad te gaan.
Sihanoukville is een vrij kleine stad in het zuiden van Cambodia gelegen aan de Thaise zee. Het centrum van de stad ligt rond een grote markt met de naam Psar Leu en het is daar zo ongelooflijk smerig dat we telkens zeiden ; "Psar Leu wat een kolere zeu". Vandaar uit ga je naar het nabije strand, waar zich natuurlijk diverse delen van de kuststrook presenteren als de beste, mooiste en goedkoopste. Ons hotel op goed geluk was tamelijk basic, maar gezellig en airco gekoeld met restaurantje,tuin en 100 meter van Orcheutal beach een ongeveer 1 kilometer breed te slenteren strand met rietgedakte tentjes aan de vloedlijn waar je van alles kon krijgen en waar cafeetjes werden afgewisseld door restaurantjes met of heerlijk en spicy Khmervoedsel of verse visgerechten a la barbeque. De te verwachten kermis van allerlei divers gepluimde verkopers aan het strand werd in ruime mate bevredigd en het soms en zeker na enige dagen vermoeiende spel van oke, tot tomorrow en may be but do not promise begon gelijk de eerste minuut en hield pas op toen we vertokken. Elke dag werden we kundig gamasseerd door Strainai, een hard werkende opgewekte vrouw van 36 jaar, die na enig onderzoek van de boekhouding een forse omzet bleek te hebben en dus ook haar zoon kon laten studeren. Een jonge speelse en vrolijke ladyboy-achtige met rood haar maakte voor Rosa en Noa binnen een mum van tijd een armbandje en zijn zusje verkocht ons telkens een plastic zak vol met fruit wat er natuurlijk voor gezorgd heeft dat we nogal zijn aangekomen en dat kan alleen maar hierdoor komen toch. De te verwachten geheimzinnige man zoals altijd rond schemering opduikend en die zal ik het wel of niet doen aanbood werd ontvankelijk verklaard voor nou vooruit eentje dan want dat is wel top bij zo'n margarita cocktail met fijne lounchemuziek, hangend in een rieten fauteuil terwijl de zon zichbaar rood wegzakt aan de einder en de zee zich vanwege eb terugtrekt van de kust.Rond die tijd kwam vaste prik een circa 40-jarige blinde man in een indigogekleurd Maokostuum middels een stok voortgetrokken en geleid door een ongeveer 8 jarig elfachtig meisje al zingend acte de presence geven langs het strand. Hij hield zijn hand suggestief in de lucht alsof er een microfoon in zat, zong vol overtuiging zijn talent en beheerste slechts een westers lied dat herkenbaar was aan de sound want hij hanteerde de Khmer tekst. Iedere dag betaalden wij hem zoals in Nederland nou eenmaal entree betaald word bij een concert en hij hoort voor eeuwig bij het plaatje van Sihanoukville met thanks and God bless you. Zo waren er velen maar
na enige dagen kent ons ons en dan ga je ook eens ergens anders kijken, huur je een brommertje en bezoekt andere stranden, de haven en het stadje. Zo bezochten we in ons reizigersklofje het Shokaresort, een onbetaalbaar prive kasteel van een hotel met onze brommer tussen de limousines geparkeerd en vriendelijk knikkend naar de parkeerwachter, die nonverbaal duidelijk liet blijken brommers minderwaardig te vinden. Via pracht en praal en een giga zwembad vonden wij een luxe hutje aan het privestrand zonder iets of iemand om ons heen en met luchtige muziek ergens uit het bamboedak dronken wij ons zoveelste cocktailtje en beseften dat dit wel erg mooi en bounty was, maar zintuiglijk niets met het ervaren van het land en zijn volk te bieden heeft.
Victoria beach even verderop was weer veel localer en voordat we iets besteld hadden waren we met zijn tienen. Nou vooruit dan maar en Liza haar nagels werden gelakt en we deelden fruit en chips terwijl we uitlegden dat Liza geen Cambodjaanse was en pas 55 jaar. Dat eerste geloofde ze en dat tweede niet. Een klein weesmeisje zoals later bleek wilde grommend haar chips met niemand delen wat natuurlijk een vrolijk kat en muisspel uitlokte overigens in goedaardige zin want mijn en dijn wordt hier wel gerespecteerd. Ze was zeer aandoenlijk en pittig.
De vrij omvangrijke enige haven van het land weer iets verder werd omgeven door een drijvend vissersdorp, waar vis naar vuilnis ruikt en andersom en nauwe kronkelende deinende gangetjes de kwetsbare gammele huisjes van planken en golfplatendaken nauwelijks deed scheiden. Ademen hier was levensgevaarlijk dus sorry, op de brommer en vol gas.......!
Sihanoukville was geweldig en langzaam groeide er iets moois in ons wat je zou kunnen omschrijven als een toenemende band met Cambodia en zijn geteisterde volk dat respect verdiend voor zijn veerkracht en energieke levenslust ondanks het nog broze laagje dat de ziel omhult van de huidige jonge mensen hier die niets met het verleden te maken willen hebben en een nieuw fundament vormen voor het land met vele mogelijkheden. Sabaidee Sihanoukville, thanks for your hospitality and may Boeddha bless you. Ceesliza
-
16 Januari 2008 - 17:31
Yvon:
Hoi Cees&LIza,
Wat een verhalen. Had al eerder op de 14e gereageerd op je verhalen, maar er was iets met mijn computer,dus bericht gewist. Nu waren we in de veronderstelling dat de 14e je verjaardag was. Nu, het berichtje gewist is... zo, ja, gefeliciteerd dan ouwe!!!!!!! Je kunt mooi vertellen, ik neem aan dat je nog heel wat tekst over hebt om ons bij borrel en beamer te vermaken. Groetjes en liefs Karel en Yvon -
16 Januari 2008 - 22:29
Dijn En Paul:
hi loves, hebben,geen woorden meer, wat een verhalen en foto's!wish we were there, kijken iedere dag weer met spanning naar de site.veel liefs. -
17 Januari 2008 - 17:15
Fam Tulner Tilburg:
Fijn te weten dat alles goed gaat. Thea is een weekje bij ons, daarna hebben wij ook vakantie. Wij hebben een al een thuis gevoel in onze nieuwe woning. Van ons uit al genoeg te vertellen als jullie terug zijn in Nederland. Maar jullie avonturen zullen ook genoeg gespreksstof opleveren. Dan alweer terug in Nederland. De tijd gaat zo snel. Geniet er nog maar van daar in het verre oosten.
Ton -
17 Januari 2008 - 20:18
Jos Mol:
Hoi Cees en Liza,
Jullie vermaken je daar wel lees ik. Wederom mooie foto's. Zo'n durian is toch een vreselijk stinkende vrucht waar je helemaal niet in de buurt wil zijn. Heb er een keer ijs van gemaakt, wat een stank.
Prachtige stillleven die foto op het strand met die palm en stoel.
Groetjes en nog een fantastische tijd samen daar.
Jos -
17 Januari 2008 - 20:32
Rien:
Cees Liza, wat een mooi verhaal weer en zo te horen gaat het heel goed met jullie en dat zien we ook op de foto's.
hier is het regenachtig maar zacht zoals dat zo mooi heet.
Rosa, ook een leuke foto ik zal hem morgen aan Rosa laten zien, heeft een leuke verjaardag gehad.
Maarten heeft het voetballen weer opgepakt , dus dat is prettig voor hem.
We zijn voorzichtig bezig met een ander huis hier op het terrein maar of het doorgaat......
We hopen jullie snel weer te zien en te horen, nog veel moois.
kus Rien Thea Maarten Rosa -
17 Januari 2008 - 21:51
Annie Van Diemen:
Hoi Cees&Liza,
De verhalen en de prachtige foto's kunnen me zo boeien, of het soms lijkt of ik het zelf ook meemaak, heerlijk hoor! Straks alles in één album, en je hebt iets prachtigs om op terug te kijken! Alles gaat goed hier,Joan komt zaterdag weer terug uit Amerika!
We zien jullie snel weer, geniet nog maar lekker van jullie vakantie!
liefs en groetjes van Annie en Joan!
doeiiiiiiiiiiiii
-
18 Januari 2008 - 02:53
Joan:
Hallo Cees en Liza,
zelfs hier in Amerika kan ik het niet laten om jullie verhalen te lezen en de foto's te bekijken.
Was wel lekker en nodig zeker om de accu weer even op te laden aan het strand voor het laatste gedeelte van jullie trip.
Kan ik via jullie site zowel aan jullie ans aan Annie laten weten dat hier alles goed gaat, erg druk en redelijk koud!
Nou ik zou zeggen geniet nog van het laatste deel en zien elkaar over enige tijd weer.
Heel veel plezier nog en tot de volgende hit.
Joan -
18 Januari 2008 - 02:54
Joan:
Hallo, nog even een opmerking want ik zag dat jullie reeds 4251 pageviews hadden en dat toont wel aan hoe favoriet jullie site is!
Doei -
20 Januari 2008 - 13:35
Joop En Riet:
Dag Liza en Cees,
Bij ieder verslag genieten we weer !!
Het is inderdaad of we met jullie mee reizen en dat komt door de perfecte verslaggeving.Daarom ons advies,...ga door met het schrijven van verhalen !!!
Succes verzekerd !!!!!!!!!!!!!!!
Good journey and all the best !!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
