Lastig afscheid

Zal ik het zeggen of niet denk ik ook wel eens als er weer een verhaaltje wordt geboren in mijn hoofd, maar het is ons eigen ceesliza en als Liza het ermee eens is dan zijn we klaar en dus daarom niets aan haar gevraagd, maar toch antwoord gekregen, want het gaat namelijk over Bulla. Die ouwe rommeldoos van die foto's. Ja die. Dat je dat hebt met een hond en dan ook nog die ouwe. Ja dat heb ik met sommige honden en daarom moet ik vertellen waarom dan juist met Bula.
We zagen hem op dag 1 op Goyambokka beach en daar was het eenjarige en eenogige hondje Tikiri en die was voor de eerste keer loops en al die banjers op het strand waren een enge bedreiging en een soort shock voor haar, dat kon je zien. Toen kwam die ouwe aansjokken en we keken elkaar aan en ik zei ga heen ouwe lelijkerd , opzouten en waarom bescherm je dat kleine ding eigenlijk niet. Wijsheid van de ouderdom toch, nou dan. Hij oogde streng naar mij en zag daarna om zich heen, gromde naar dichtbijkomers en ging vlak bij Tikiri liggen en hij keek me daarna slechts even in de ogen . Hij bleef al die tijd Tikiri beschermen. Dank je wel zeggen of top man werkt niet bij een hond, die moet je aanraken ook al is hij vlekkerig (doch schoon) en mager, want dat was ie. En dat deed ik dus en vond het gelijk prettig en hij ook, niet in overdreven zin, maar eenvoudigweg chemisch of zo, we wisten het allebei vanaf dat moment en dat is bijzonder. Zo van mag ik bij jou gewoon een ouwe hond zijn en dan kun jij bij mij een gewoon mens zijn. Een onmiddellijke en onvoorwaardelijke deal en zo trok ik 6 weken met hem op en een groot deel van die tijd Liza ook, die evenals ik een bijzonder gevoel had gekregen met hem. Heel vaak stond ie plots naast ons, als we heel ergens anders waren om te eten of zo en op belangrijke momenten was hij op onze plek, zomaar ploeps. Zoals toen Liza weer terug kwam en de hele zooi haar welkom stond te heten en hij vooraan stond en nu ook weer bij ons afscheid kwam hij plots aanlopen en dus ook het afscheid van hem stond eraan te komen. Dat laatste was voelbaar droevig, hij zat vrijwel constant tussen ons in en we kroelden zijn kop en als ik even bezig was stootte hij Liza aan en andersom. Hij was van mager, toen we hem voor het eerst zagen, tot opvallend dikbuikig veranderd de laatste dagen en mijn medische helft vroeg zich peinzend af of dat alleen door het voedsel was gekomen of toch door iets anders en dan zou dit afscheid wel eens definitief kunnen zijn en beseften Liza en ik dat wij geen afscheid namen van hem, maar hij van ons en ik zag dat toen we elkaar aankeken heel duidelijk en Liza zag het ook. In zijn blik lag berusting, een mooi leven in de natuur en op het strand gehad, en ook zijn nonverbale gedrag liet zien dat we fijne dagen hebben gehad , maar wat ik ook zag, net als ooit bij Bink vlak voor hij dood ging, was die bedroefde blik, die waarin geschreven stond dat zijn enige zorg was van wie moet er straks voor jou zijn als ik er niet meer ben. Maar ik heb in mijn leven geleerd en ben er aan gewend geraakt dat de mooiste dingen vaak het kortst duren in tijd , maar altijd glorieuze herinneringen zijn, die doen glimlachen en dus even weer dat gevoel geven van ooit zo mooi en wat was het kort. Ik probeerde hem dat duidelijk te maken door het te zeggen (je weet maar nooit, toch) maar ook schouderklopjes en eigenlijk constant een vorm van aanraken in alle rust. We wisten wat we weten moesten en hadden er vrede mee, maar wel weemoedig, want het was zo zeldzaam mooi met die ouwe lelijkerd, maar we zaten nu wel bij elkaar.Tegen het eind en met de aandacht mogelijk even verslapt, ik weet het niet meer, maar toen ik om me heen keek, was Bula er niet meer. Liza , waar is Bula. Hij is weg en ons gevoel zei dat we hem niet meer terug zullen zien, maar door ons bijzondere contact met hem en ook andersom wisten we alle drie dat de tijd die we samen hebben gehad door nobody kan worden afgenomen en dat we op reis gingen, wij ergens anders heen en hij ook en het was goed en hij was vast gegaan. Grazie mille Bula, dat we je hebben mogen kennen en van je mochten houden, dank dat je zo lelijk was van buiten maar zo wijs van binnen, zodat uiterlijk vervaagd in onbelang en het innerlijk opengaat zoals een lotusbloem. Je was een wonderschone lotusbloem, die langzaam sluit en ooit niet meet opent, vaarwel. Wij blijven aan je denken zo af en toe, hoeft niet lang en mag ook kort, want sommige dingen doen helemaal niet aan tijd en we hopen elkaar weer te zien als ook voor ons de tijd eens stil gaat staan en dan daar waar geen honden noch mensen zijn.