Djula

Vandaag een dagje Silent Beach en een verslag via mijn mobieltje.Onderweg passeerden we het huis van de baas van Djula. Hij is een dappere oude hond van nu 16 jaar en een soort capo di tutti capi. Hij is niet groot, frequenteert niet de sportschool om zodoende indruk te kunnen maken , het is kortom zijn manier van zijn.Ik ken hem nu 4 jaar en als we elkaar tegenkomen is het net of we ooit van dezelfde planeet zijn gekomen. Djula is waterstof en ik zuurstof en als we elkaar ontmoeten is er onmiddelijk water, zoiets als metafoor voor hoe sterk een band kan zijn.Iedere andere hond maakt waar dan ook met ontzag plaats voor hem.Beetje grommen is genoeg. Vandaag echter was hij wat ziekjes en we slopen stiekem weg bij zijn huis, zodat hij rustig kon herstellen. Op het strand zei Liza tegen mij dat ik even achter me moest kijken en verdomd daar liep mijn oude zieke makker.Kleine dingen des levens kunnen diep raken en dat gebeurde dan ook.Elk jaar worden de restaurantjes op dit strand weggejaagd door de politie, die wordt betaald door een nabijgelegen hotel dat het strand voor zichzelf wil.Echter de wet in Sri Lanka staat gelukkig geen privestranden toe dus komt de hele bups weer terug na enige tijd en zo ook ons tentje aan het eind van dit wonderschone en rustige strand. Onder de boom in een luie stoel, de zee golft hoorbaar en Djula naast ons.We delen gedrieen water en voedsel en als je hier niet kunt ontspannen dan ligt dat in elk geval niet aan de plek.Een foto van Djula volgt dra en oh ja als ik een duik maak in de zee zit Djula rustig aan de grens van water en strand te wachten tot ik terugkom en dan knuffelen we even.