Suli 2

Selamat pagi allemaal. Om 10 uur komt oom Daan Pattirane ons halen, want we gaan een bezoek brengen aan het dorp Suli. Zijn adres hebben we gekregen van Sophie Manuputty , die zeer actief betrokken is bij het wel en wee van de familie Suitela in de kampong en zeker nu na de aardbeving. Suli is verdeeld in een hoog -, midden-, en laaggedeelte en het laagste ligt aan een mooi wit strand. Het ziet er overal in vergelijking met andere streken echt verzorgd uit, schoon, ordelijk en ook best ruimtelijk. Van de aardbeving valt eigenlijk weinig te zien , maar deze schijn kan best bedriegen. In midden (kusus) Suli gingen we van de hoofdweg af en kwamen nu dieper in de kern van de kampong. En ondanks het feit dat er her en der complete en onbeschadigde huizen stonden, kwamen we toch ook aan bij een tentenkamp, waar ca 30 blauwe tenten stonden, waterreservoirs op de diverse plaatsen en verzorgde latrines. Mede door hulp van familie uit Nederland bestond hier een adequate opvang voor de mensen, die hun huis waren kwijtgeraakt bij de beving. Ik vermoed wel dat dit de armste bewoners waren, wiens huizen dusdanig basic geweest moeten zijn dat ze bij de geringste trilling van de aarde met de grond gelijk moeten zijn gemaakt. In de harde wereld is de arme mens altijd de klos.
Hierna gingen we naar de Radja (dorpshoofd) van deze kampung in Suli en niets verbaast ons meer, want zijn naam was Hans Suitela. Een goed ogende, vriendelijke en gastvrije man, die ons uitnodigde in zijn huis, waar de kerstboom nog in volle glorie aanwezig bleek. Naast de noodhulp , die liep via de kerk, was hij de coördinator van de hulp vanuit de woongemeenschap en donaties van derden.
Natuurlijk wilden Liza en ik ook ons bijdrage leveren, maar ik vond het van belang eerst maar even de kat uit de boom te kijken en op dat moment kwam er een gepensioneerde Domina met echtgenoot binnen evenals tante Joke en de laatste sprak vrijwel vloeiend Nederlands. Tante Joke Suitela begon ons al vrij snel te overladen met christelijke overtuigingen, overigens zeer humoristisch en met voldoende zelfspot en de sfeer was vrolijk, betrokken en warm. We kwamen overeen dat de ware God zich in het hart bevindt en niet in het hoofd. Aangezien ik de taal niet spreek, maar wel weet dat sommige woorden hier hetzelfde zijn, gooide ik plots het woord “corruptie” in de groep. Hierop volgde een open discussie en je mag in dit soort situaties natuurlijk niet spreken over onderhandelen, maar we bereikten een gegarandeerde afspraak dat Liza en ik de tijdelijke verzorging van 30 gezinnen op ons zouden nemen. Dat was halleluja en een voelbare tevredenheid bij iedereen en omdat tante Joke toch jarig was zongen we allen van lang zal ze leven en driemaal hiephiep hoera. We namen vrolijk afscheid en gingen naar het laagste gedeelte van Suli (Bawa), waarbij we het huis van de familie van tante Jo (Suitela) en oom Janus (Manuputty) uit Wormerveer ( de ouders van Sophie) zagen en bezochten het bijna witblanke schone strand van Suli. Toch weer een bijzondere dag en we hebben op deze manier meer Suitela familieleden gevonden dan ooit voor mogelijk werd gehouden.
Op de terugweg gingen we een rujak eten en per toeval , want wisten wij veel, stopten we precies voor het tentje van ibu tante Stien, die we al eerder hadden ontmoet. Als je ooit in Ambon bent geweest weet je al snel dat toeval bestaat, want tante Stien stond eigenlijk op het punt naar huis te gaan en als we alle toevalligheden optellen tijdens ons bezoek aan Ambon kan er maar een conclusie zijn ; Toeval bestaat toevallig wel en ook als een stille kracht van Ambon Manise en dat maakte ons bezoek zo mooi en dat gevoel mogen we zomaar meenemen naar huis. Het blijft spijtig dat ik de familie van bung Boetje en Om Itja niet heb mogen ontmoeten, maar het toeval bepaalt nu eenmaal. Het zij zo!