brommen
Door: Cees
Blijf op de hoogte en volg Cees
26 Januari 2020 | Indonesië, Denpasar
Na de, zoals altijd weer, lastige dagen, die nodig zijn om te acclimatiseren in de tropen, zijn Liza en ik dan eindelijk weer in een redelijk conditie. We bevinden ons nu in het ritme alhier, waar vaak genoeg de verkoelende kamer met airco wordt opgezocht en niet zoals thuis de kamer met de kachel aan vanwege de kou buiten. Als thuis in ons vaderland de aurora zich aankondigt zit ik hier mijn verhaaltje te doen met een groot glas draft Heineken bier, want de hele dag happy hour, terwijl we vlak bij het moederland van Liza zijn. Een wondere wereld, waar je al vergrijzend, steeds meer ontdekt dat die zich met name aan de binnenzijde manifesteert en het dus nauwelijks meer nodig is om tempels, big malls en dergelijke te bezoeken, want die hebben we al zo vaak tijdens onze vele reizen mogen ervaren. Zelfs Liza is het hier mee eens, dus we relaxen, zijn tevreden en zijn als twee tweelingen met ons vieren in balans. Gelukkig zijn we ook nog een Chinese draak en rat, dat helpt enorm, waarbij ik moet toegeven dat Liza de draak is en ik de rat.
De weather forcast vooraf ten aanzien van Bali was heftig vol met regen, maar tot heden hebben we daar niets van gemerkt, de zon domineert en de Balinezen vinden het zelfs warm. Toch zijn er nog wereldse bollebozen met gestreken blond vlashaar en narcistische karaktertrekken, die het klimaat totaal onbelangrijk vinden. Narcissus verdronk, toen hij zijn eigen aangezicht zag in het water en het wilde omarmen, dus er is nog hoop.
Enfin, genoeg en het is ochtend dus op pad met de brommer. Gisteren waren we op het Pererenan strand hier vlakbij, zeg maar 500 meter en dus 5 minuten brommen. We wilden echter naar Echo beach, omdat we daar (samen met Hamilton) in 2010 vaak waren te vinden om te genieten van heerlijke vruchten juices en te kijken naar de surfers, die vaak met heldenmoed de reuzen golven probeerden te temmen en zodoende op hun ruggen strandwaarts te glijden zoals snowboarders tijdens de wintersport.
Dan moest je eerst linksaf naar de mainroad, dan rechts en ergens nog eens etc. Maar Liza en ik dachten als twee gepensioneerde padvinders met gemak de weg van ooit soepeltjes terug te vinden. Niet dus, want daar, waar vroeger de herkenbare rijstvelden floreerden en er ruimtelijk overzicht plenty was, bleek er in 10 jaar een wedstrijd in urbanisatie te hebben plaatsgevonden en krioelden overal brommers en even zovele witneuzen in het rond alsof ze er al jaren woonden. Een soort Kalverstraat op brommers. Dus vaak stoppen , de weg vragen en terimah kasih zeggen op een dusdanige manier dat we lieten blijken de taal volledig onder de knie te hebben. Ik dan, want Liza spreekt de taal goed. Vreemd genoeg gingen we volgens de aanwijzingen telkens in de goede richting, maar dat is mijns inziens meer een cultureel fenomeen, waarbij op basis van het geloof elke richting de goede is. Er is geen begin noch eind en rij maar gewoon wat aan, je komt er heus wel, zoals Hakuna Matata in the Lion King zich laat zingen.
En verdomd na anderhalf uur brommen was daar ineens Echobeach, met zijn tempel en rotsgevormde kust, waarop allerlei tentjes stonden met bankjes, gelukkig met parasol, en een ruime view over de zee.
Toen we eenmaal zaten, met een strawberry en een watermelon juice, vroeg ik Liza minzaam even haar hoofd om te draaien, omdat ik al had gezien dat we exact 50 meter verder hadden plaatsgenomen ten opzichte van de locatie van gisteren. De twee beaches grenzen aan elkaar als een soort tweeling net als wij en zo blijkt dat de weg ernaar toe er helemaal niet toedoet. Is het een wondere wereld of niet.
De weather forcast vooraf ten aanzien van Bali was heftig vol met regen, maar tot heden hebben we daar niets van gemerkt, de zon domineert en de Balinezen vinden het zelfs warm. Toch zijn er nog wereldse bollebozen met gestreken blond vlashaar en narcistische karaktertrekken, die het klimaat totaal onbelangrijk vinden. Narcissus verdronk, toen hij zijn eigen aangezicht zag in het water en het wilde omarmen, dus er is nog hoop.
Enfin, genoeg en het is ochtend dus op pad met de brommer. Gisteren waren we op het Pererenan strand hier vlakbij, zeg maar 500 meter en dus 5 minuten brommen. We wilden echter naar Echo beach, omdat we daar (samen met Hamilton) in 2010 vaak waren te vinden om te genieten van heerlijke vruchten juices en te kijken naar de surfers, die vaak met heldenmoed de reuzen golven probeerden te temmen en zodoende op hun ruggen strandwaarts te glijden zoals snowboarders tijdens de wintersport.
Dan moest je eerst linksaf naar de mainroad, dan rechts en ergens nog eens etc. Maar Liza en ik dachten als twee gepensioneerde padvinders met gemak de weg van ooit soepeltjes terug te vinden. Niet dus, want daar, waar vroeger de herkenbare rijstvelden floreerden en er ruimtelijk overzicht plenty was, bleek er in 10 jaar een wedstrijd in urbanisatie te hebben plaatsgevonden en krioelden overal brommers en even zovele witneuzen in het rond alsof ze er al jaren woonden. Een soort Kalverstraat op brommers. Dus vaak stoppen , de weg vragen en terimah kasih zeggen op een dusdanige manier dat we lieten blijken de taal volledig onder de knie te hebben. Ik dan, want Liza spreekt de taal goed. Vreemd genoeg gingen we volgens de aanwijzingen telkens in de goede richting, maar dat is mijns inziens meer een cultureel fenomeen, waarbij op basis van het geloof elke richting de goede is. Er is geen begin noch eind en rij maar gewoon wat aan, je komt er heus wel, zoals Hakuna Matata in the Lion King zich laat zingen.
En verdomd na anderhalf uur brommen was daar ineens Echobeach, met zijn tempel en rotsgevormde kust, waarop allerlei tentjes stonden met bankjes, gelukkig met parasol, en een ruime view over de zee.
Toen we eenmaal zaten, met een strawberry en een watermelon juice, vroeg ik Liza minzaam even haar hoofd om te draaien, omdat ik al had gezien dat we exact 50 meter verder hadden plaatsgenomen ten opzichte van de locatie van gisteren. De twee beaches grenzen aan elkaar als een soort tweeling net als wij en zo blijkt dat de weg ernaar toe er helemaal niet toedoet. Is het een wondere wereld of niet.
-
26 Januari 2020 - 10:53
Danny En Helen :
Weer een mooi verslag van jullie reis!
Lekker op de brommer,wel even wennen denk ik!
Wat zijn de stranden echobeach zoals je dat mooi beschrijft erg mooi!
Lekker genieten!XXX
-
26 Januari 2020 - 12:31
Joan:
Altijd lekker als je ge-acclimatiseerd bent en dus extra kan genieten. Zeker genieten van een lange scooter tocht en ontdekken dat je weer bijna bij af terug bent. Maar wel wat van de omgeving gezien intussen. Weer voorspellen valt in Nederland ook niet mee, laat staan dat men het van ver weg probeert te voorspellen. Blijf genieten en wij komen over 2 dagen ook die kant op maar toch nog wel ver bij jullie vandaan. -
29 Januari 2020 - 07:35
Epang:
Mooi verslag Cees.
Brommen op een ojek?
Met een omweg?
Zeker ook nog voor het dubbele aantal roepiahs! -
31 Januari 2020 - 13:45
Peter R.:
Hi Liza en ook Cees,
Veel plezier aldaar
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
