Geland of toch nog niet

Zijn jullie geland?. Ja, we zijn geland dat wil zeggen dat ons lichaam is verplaatst middels taxi, vliegtuig en Joan van warm naar koud en van Sri Lanka naar Nederland. Ben nu 48 uur in mijn thuis, evenals Liza in haar huis, heb even gejetlagd en pak langzaam de draad weer op, maar iets in mij is er nog niet en wil dat ook nog niet zijn. Het is hier prima en het home suite home gevoel is dat eveneens, maar ik ruik de curry nog, hoor de vogels fluiten en voel de zon en het zweet op mijn huid, terwijl ik net gedoucht heb en ik ben erg benieuwd hoe het met iedereen daar gaat en zeker met Bulla. Ook van mooie dingen kun je een soort van rouwproces hebben , maar dat begint in dit geval echt niet met een ontkenning en is toch heftig. Niet in de vorm van hechting aan, maar meer van loslaten van en met weemoed in een blij hart, want ons avontuur was weer eens fantastisch, omdat je gewoon op heel veel momenten en fronten mocht beseffen bevoorrecht te zijn en daar zijn we blij mee. Doch de weemoedigheid wordt ook veroorzaakt doordat we tegelijkertijd beseffen, dat ze in Sri Lanka de lastige weg zullen moeten gaan, die wij achter de rug hebben en dat ook nog eens in een veel rapper tempo. Daar kan ik best het een ander over voorspellen, maar dat haalt de blijheid weg, die overheerst, dus grazie mille Sri Lanka voor het wonderschone land dat je nou eenmaal bent en jullie zijn het enige land dat ik ken, waar hond en mens in een soort natuurlijke symbiose blijmoedig met elkaar omgaan en waar de papaja smaakt naar zichzelf en de curry er voor zal zorgen dat ik daar in mijn eigen land direct mee zal gaan kokkerellen ook al heb ik de laatste jaren de keuken daar nauwelijks voor gebruikt. Dat wij van jullie het boeddhisme mogen kennen en ervan leren ook al kennen jullie de ware boeddha zelf niet eens meer en dat jullie vriendelijke glimlach weer terug mag komen in onze wereld en zorg goed voor de zon waar jullie zoveel van hebben en wij zo weinig en die mijn polsen weer soepel en pijnvrij maakte. Dat wij weer je gast mogen zijn, omdat de herinneringen die er toe doen nou eenmaal veel waarde hebben ook al zullen we nooit meer datgene vinden wat we ooit hadden, want dat kan nou eenmaal niet. En wat zullen we blij zijn als blijkt dat we ons vergist hebben en Bula plots naast ons zal staan en ik zijn natte neus weer even kan aanraken. Zo zie je maar weer eens dat denken dromen is terwijl je wakker bent en dromen denken is terwijl je slaapt.
En wat erg dat ik straks mijn eigen ontbijt weer moet maken, lui en verwend geworden, terwijl ik weer zoveel tijd zal gaan hebben om het fruit te ontvellen, omeletjes te maken en dan ook nog een juicje, die mij 4 kg deden afvallen en even wat minder eieren is echt niet erg. Dat ik weer in de kleren moet en naar binnen met de kachel aan en niet met Bula, de krekels, de vogels,de apen, de eekhoorntjes , de pauw en de stier in mijn klofje naar buiten kan gaan in de open lucht en in de stoel zittend verwonderd zijn door zoveel optische en fijngevoelige ervaringen , die via onze ogen naar binnen gaan en naast zichtbaar ook voelbaar worden met daarbij het geluid van de stilte. Ik hoop dit na te kunnen bootsen in het Hollandse maar dat zal naast niet eenvoudig ook niet hetzelfde kunnen zijn. En dank dat je de bron was van alle verhalen, die mij hebben uitgedaagd om weer te geven hoe onze reis verliep en kon delen met anderen en dank aan Liza, zonder wie ik aan deze reis never zou zijn begonnen, want gedeelde schoonheid is mooier dan verborgen geneugten en dus deelden we alles.