Unawatuna

Het is vandaag 13 maart om 7.26 uur in de morgen Nederlandse tijd (Sri Lanka 11.56 uur ) en het regent zowel pijp als steel. Over een week rond deze tijd zijn we weer geland op Schiphol met evenveel bagage terug als heen , en dat is ruim teveel, maar de niet zichtbare bagage bevind zich in een directory in ons hoofd en is gevuld met mooie herinneringen aan de ervaringen die we mochten hebben zoals beschreven in voorgaande verhalen en die altijd weer plaatjes kunnen maken met gevoel, geur en smaak, want denken aan is zien en voelen.
Maar we hebben nog een week, die we doorbrengen in Unawatuna en wel op dezelfde locatie met de naam Flower Garden als de laatste week vorig jaar, omdat dat een erg fijne week was met o.a de ontmoeting met de kleine Jana en ook Sander en Renate, die ons dit jaar opzochten in Tangalle.
Flower Garden is een perfect gerunde plek met twee fijne zwembaden, ondanks de Indische oceaan, en tropisch getuind, waarin onze geupgrade super de luxe cabana staat met de naam Tanja , terwijl zich tegenover ons cabana Elisabeth bevind, waar we eigenlijk hadden moeten zitten, want het herinnert mij aan mijn moeder en ook Liza, die zich gedoopt weten als Elisabeth. Gelegen aan een gekronkeld straatje met restaurantjes, winkeltjes en zilversmeden te over en eindigend aan een breed strand dat het af moet leggen tegen silent of goyambokka beach.
Het is echter anders dan voorheen, waarbij ik een uur of zo naar Bula kon kijken of naar de stier in de wei of de prachtige wilde golven en wolkenmassa's op en aan het strand of de turtle kopjes in zee en dan ontdekte dat ik nergens anders aan had gedacht, dus een soort mediteren terwijl je het niet in de gaten hebt en ik weet nu dat dat de mooiste en meest natuurlijke vorm is, dus die gaat in de koffer mee terug.
Al enige tijd probeer ik over onze tijd hier te schrijven en ook al zijn we er pas 4 dagen het broeit in mijn hoofd vanaf de eerste dag echter zonder vorm of inhoud en dat is de eerste keer tijdens deze reis.
Doch deze ochtend ontstond wel die inhoud nadat ik een app had gestuurd naar onze landelijke vliegmaatschappij met een bij voorbaat dank u daarbij. Ik werd helder beantwoord, maar dan wel in de je en jij vorm en per app feedbackte ik terug, dat het mij opviel dat u voor mij u bent en ik voor u jij en dat u geen klant bent maar ik als jij wel. Als dit een nadeel genoemd mag worden dan had het toch ook weer een voordeel, want ik ontdekte per acuut dat ik geruime tijd in de wederzijdse u wereld mocht verblijven en hier terug was in de jij wereld. Je en jij is in mijn ogen de term voor eenheidsworsten en groepen, die veiligheid, orale consumptie en lawaai als symbool van het ego met zich meedragen en waar respect voor het feit dat je gast bent in een wezenlijk ander land nauwelijks speelt, terwijl de gastheren en dames uit Sri lanka consequent u blijven zeggen en dus ben ik ook een Srilankaan en Liza een Srilankaanse ook al is ze Moluks, waar overigens het woord je vooralsnog niet eens bekend is vermoed ik en daarom gaan we daar volgend jaar heen.
Het is derhalve wonderlijk dat binnen een jaar tijd zo'n verandering kan ontstaan als gevolg van westerse import en dan denkelijk met name de Russische ( in welk land Stalin alle ethiek letterlijk heeft vermoord) zodat er al restaurantjes zijn, die hun menu alleen in het Russisch adverteren op grote borden aan de straatkant en waar je ze al vroeg in de ochtend kunt zien zitten met een grote pul bier of anderszins sterke alcohol, wat linea recta als zweet gedumpt wordt op hun kleding. Natuurlijk transpireer ik ook, evenals Liza, maar dat komt zuiver en alleen door de tropische zon en drinken we alleen een biertje of wijntje aan het strand in de koele avond en zeggen vriendelijk dank u tegen degene die ons dat serveert. We vinden het jammerlijk dat deze streek van Sri Lanka zal moeten gaan meemaken, wat zich al geruime tijd voordoet in plaatsen als Pattaya in Thailand en ook al zijn er nog wel voldoende geestverwanten herkenbaar in de straatjes en op de stranden zal het proces hier onomkeerbaar blijken te zijn, hetgeen bedroevend is en zo voelt dat ook.
Overigens gaan Liza en ik op basis van wie we zijn (dat wisten we al ) en ook willen zijn (dat weten we nu zeker ) hier nog fijn genieten van wat er nog wel is in de wetenschap dat een duiveluitdrijving voor Unawatuna onvoldoende krachtig zal zijn en slechts de wal van toekomstige weemoed en schade dit schip van het destructieve ego zal kunnen keren en de materiële winst niet op zal blijken te kunnen tegen het verlies in de ziel van ooit.
Over bovengenoemde kan ik geen foto maken net zo min als van de duivel.