Ella, dag 7,8 en 9

Saba Udesenak Wewa, selamat pagi en goedemorgen,

het is nu zondag, bij ons 10 uur en bij jullie 5:25 uur in de ochtend en het is onze derde en tevens laatste dag in Ella, want morgen vertrekken met de auto voor een rit van 4 uur naar Tangalle.
In elk land heb je zo’n dorpje waar elke reiziger meteen verliefd wordt op de relaxte sfeer en de prachtige groene omgeving. Zo heb je Pai in Thailand, Ubud in Indonesië en in Sri Lanka is dat Ella. Doordat Ella wat hoger ligt (ca. 1000 meter), heeft het een aangenaam klimaat vergeleken met de rest van Sri Lanka en is een echt pittoresk backpackers dorp met een klein gezellig centrum met vele chill plekken en restaurantjes en een groeiend aantal hotels, homestay's en winkeltjes. Ons gereserveerde verblijf stond uiterst goed aangeschreven, maar ligt, in tegenstelling tot het hooggelegen Waterfall Homestay waar we vorig jaar waren , midden in het centrum vlak aan de doorgaande weg. In de reviews werd eenmaal gemeld dat het enigszins gehorig was en een ander zei dat er, als je de deur dicht deed, niets meer te horen was van het buitenleven. Ze bleken allebei onjuist te zijn, want wijzelf hebben het gevoel dat ons bed gewoon aan de straatkant staat, want de muren hebben evenveel dempend vermogen als een gordijn. Het zij zo en weer eens bleek dat we eigenlijk bikkels zijn en voor het overige was de kamer perfect, luxe en met een eigen balkon. Liza naar dezelfde kapper als vorig jaar en ik ergens op een fijn plekje aan de koffie. Het viel me op dat er fors wordt bijgebouwd en zoals gebruikelijk in deze streken was dat ook te zien aan de toename van het aantal gieren in de lucht en de kraaiachtigen her en der. Wat voor ons vuilnis is is voor de gevleugelden een fijne maaltijd, waar zo nodig om gevochten wordt. We slenterden zoals eenieder, aten heerlijke curry pasteitjes, dronken een fruitjuice en overal klonk, zonder overlast, muziek uit de 70-er jaren, fijn dus. Op 2 km afstand van het dorp lag de berg met de naam little Adams peak, een soort lokaal broertje of zusje ,zo u wilt, van de heilige berg in Sri lanka met de naam Adams peak ( 2243 hoog en een pelgrimsoord). Het is natuurlijk volkomen logisch om rustig te wachten tot de zon vrijwel recht boven ons stond en dus vertrokken wij op het heetst van de dag aan onze trip. Wie droeg de tas, ik natuurlijk, zwaar ? , nee hoor slecht 1,5 kg. Het bleek een wondermooie wandeling, dwars door de theeplanten met groene vergezichten en vlak voor de top begon mijn motor te koken en dacht fuck you, kan mij die berg eigenlijk schelen. Liza, die altijd al meer bikkel was dan ik , zoals jullie allemaal heimelijk weten, ging dapper door en mocht genieten van een uitzicht, waarvan ik de schoonheid nooit zal kennen. Op de terugtocht mocht ik voor haar als overwinningstrofee een handgemaakte armband aan schaffen, grijswit van kleur, vervaardigd van de zaden van een eenjarige plant die alleen in Zuidoost Azië voorkomt met de naam Sint Jobs tranen of virgintears. Blij ?, ja blij.
Voor het diner waren we uitgenodigd door Australische Martin en Karen en hun dochter Kiah, de eigenaren van genoemde Waterfall Homestay, waarmee we altijd contact hebben gehouden. Een zeer aangenaam weerzien en Liza met de dames aan de slag , ik onder erg veel plezier met Martin aan de babbel, een echte crocodile dundee met dito accent, veel lol en evenveel bier. Uitgebreid diner van een recept uit Birma op het grote buitenbalkon in de koelte van de avond. Overigens ik erheen, lopend over een steile weg en Liza met de tuktuk en oh ja, laat die armband maar zitten. We spraken af dat ze ons in Tangalle komen bezoeken en dat is een leuk vooruitzicht.
Vanmiddag gaan we met de trein naar Badulla, een rit van ca. 30 minuten, maar deze omgeving ervaren zonder een treinritje is hetzelfde als een taart nuttigen zonder kers, dus hoppa en zal later vertellen over deze trip, saluti a tutti.
Overigens wil ik jullie een intermezzo over de lotusbloem niet onthouden, maar aangezien Joan nog helemaal into the tea is stel ik dat even uit.