Smokkelaars

Sabaidee, mogge en selamat pagi
We kunnen eindelijk weer normaal internetten en dus achteraf verslag doen van 6 en 7 januari, die niet de makkelijkste van onze reis waren.
Op 6 januari vertrokken wij vanuit de eilanden per gloednieuwe minibus en slechts 4 medepassagiers, hetgeen ongekend luxe is, naar de grens van Laos-Cambodia. Een florisant begin van de reis naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodia, die normaal gesproken 12 uur duurt.
Aan de grens gekomen bleek het verkrijgen van een visum toch even wat ingewikkelder dan vooraf was aangenomen op basis van locale informatie van maar 20 dollar en zo gepiept. Uurtje wachten dus in een rieten hutje met enige andere witneuzen. Gelukkig waren er veel kinderen om ons heen en zeker nadat ze allemaal een pen hadden gekregen werd het nog een feestelijk uurtje. Liza moest haren vlechten wat ze goed kan en ik bekken trekken en poppetjes tekenen dat me nog nooit echt goed gelukt is en me niet lekker zit. Uiteindelijk werden we opgehaald door een Cambodiaans busje van al veel mindere kwaliteit waar we met 12 personen en evenveel rugzakken ingingen op weg naar emigratie en immigratie. Weer een uur verloren en ook enige dollars smeergeld later vertrokken we naar Steng Trung de eerste grotere stad na ongeveer 75 km. Alles met hetzelfde terminale busje. Cambodia voelde vanaf het moment van de grensovergang direct anders aan. Rauw de aanblik van met name de natuur,zurig de geur op straat en gewond de chemie van de mensen. Een voor ons allen forse verandering en confrontatie die om acclimatisatie vroeg want we zijn ook hier niet anders dan gasten.
Via een wel erg oude pont met zo'n dieselmotor die lijkt te zeggen met zijn trage plofplof geluid dat er van ophouden never sprake kan zijn de Mekong over. Aangekomen in Steng T rond het middaguur en dus pauze met cola en chicken fried rice op eigen risico dus doe ons maar even niet want koekjes stillen de honger ook. Eigenlijk schoot het allemaal niet op en waren we al voorbereid op een latere aankomst dan 8 uur in P.P.
Om 13.00 uur in een redelijke minibus compleet met muzikale claxon en 11 personen op weg naar Kratie zo'n 150 km verder landinwaarts.
Kratie is een chaotische stinkende krioelende puinhoop stad, die mischien wel daarom ook zijn charme heeft maar dan wel voor niet al te lange duur.
Plots stond daar een aftands busje zonder nummerplaat, die zonder enig overleg onze rugzakken op het dak begon op te laden. De vraag of dit werkelijk reeds overleden busje van plan was om ons ook mee te nemen leek niet overbodig en werd tot onze teleurstelling positief beantwoord. Ja dus en vooruit dan maar en sluiks even worstelen om samen voorin te kunnen wat fijn lukte. Lange benen en oude knieen hebben zo hun nadelen en zo gingen we in volle bak met twee khmers op het dak weer op pad.
Twee wegen leiden naar P.P. en wel een nieuw aangelegde en geasfalteerde highway en een stoffige vol met kuilen en busje slopende zandweg, die eigenlijk nooit meer werd gebruikt. Nou dan toch behalve deze ene keer want na een kilometer of wat en onder het stof viel het kwartje en dus ook, neeee he.
Even later tussen de velden gestopt en kwamen onder de banken en her en der vandaan 5 grote teakhouten niet te tillen bladen te voorschijn. Alles op het dak en daarom heen werd ongevraagd onze bagage gedrapeerd zodat van zichtbaar teak geen sprake meer was. Het reeds overleden busje onderging door deze last zijn tweede euthanasie en wij bijna ook op de lange kuilenweg, die werd genomen met gemiddeld 70 km per uur. Nog 300 km te gaan.
Na 180 km verliet de helft van de medereizigers in Kampun Chan (of zoiets)opgelucht het busje dat bij overgang van dim naar groot licht telkens even zonder licht doorraasde. Nu eindelijk een beetje ruimte voor ons met nog 6 over en nog maar 120 km te gaan so lucky us.
Ongeveer 30 km voor P.P. en reeds ver in de avond echter werden we klemgereden door twee auto's met zwaaiende zaklampen uit het raam en dus aan de kant. Polite zo leek hun kleding te zeggen en sorry en don't worry want we zoeken slechts teaksmokkelaars en dat s'nachts om 11 uur ergens in de donkere rimboe wat niet echt leuk is in de wetenschap dat onze khmers aan boord niet meer dan ordinaire smokkelaars waren gebruikmakend van naieve en ook nog betalende witneuzen. Het was verwarrend en opvallend dat onze smokkelkhmers niet erg onder de indruk leken van de politie maar dat was nu even niet ons probleem.
Rustig blijven en geduldig alert is het enige verstandige en ondertussen een intieme doch nonchalant fijne relatie opbouwen met de politie, die absoluut onbetrouwbaar is, kwamen we als groep overeen en dat werkte na ongeveer een uur. Even later opgelucht met een bijna nieuwe en ter plaatse aangehouden minibus waarvan de chauffeur natuurlijk een vriend was van de hoofdagent weer op naar P.P.
We arriveerden daar rond 1 uur in de nacht en dat is erg lastig als je een hotel moet zoeken. Met een als er maar een bed is en een douche dan zien we morgen wel weer verder plan dronken we nog een biertje met Arjan en Marleen in Queens hotel, aangeraden door hoofdagents vriend na enige dolars te hebben betaald en wat de volgende dag een heuse hoerentent bleek te zijn voor met name leger en politie die ook nog 5 dollar minder dan ons neertelden voor de nacht.
Evaluerend later in horizontale houding kon het niet anders dan dat de smokkelaars onder een hoedje speelden met collega's en dus namaakagenten om zodoende de witneuzen kwijt te raken en het teakhout ter bestemming vrij beschikbaar kwam. Vele hier niet vertelde signalen leken daar terugkijkend verdacht veel op. Dan noemen we het toch gewoon een avontuur en
amen met zand erover ondanks niet leuk na Laos maar acceptabeler als je weet hoe het land met zijn volk heeft moeten lijden de laatste 30 jaar. Daarover morgen meer als we ons bezoek aan killing fields gaan verslaan, dus bereid je voor. Sabaide ceesliza.